شبکه‌های نسل سوم (3G) خوب یا بد ؟

با عرضه خدمات ‌G3‌ در کشورهای توسعه‌یافته و استفاده روزافزون مردم از شبکه‌های نسل سوم، می‌توان این‌گونه ادعا کرد که هر شرکتی که سرویس نسل سوم را ارائه ندهد، به‌زودی از فهرست انتخاب مشتریان حذف خواهد شد. همچنین از جهت دیگر می‌توان به این مساله این‌طور نگریست که استفاده مردم از نرم‌افزارهای تحت وب، وب‌سایت‌های شبکه اجتماعی و تعامل میان آنها روزانه افزایش می‌یابد. بنابراین،‌وجود اینترنت قابل حمل و قابل عرضه، با سرعتی مناسب برای همگان تبدیل به نیازی مبرم شده است و همگان انتظار دارند همه‌جا به اینترنت دسترسی داشته باشند. ‌ ‌

بحث ورود نسل سوم شبکه‌های مخابراتی به‌ایران با ورود اپراتور سوم مطرح شد. پس از ماجرای شرکت اتصالات و در حال حاضر زین‌ایران، به‌نظر می‌رسد که بالاخره و پس از گذشت زمان زیاد این وعده کمابیش به‌سمت عملی شدن پیش خواهد رفت. آیا شبکه‌های نسل سوم می‌توانند پاسخگوی نیاز اینترنتی کشور باشند؟ ‌ ‌

این سوال در حالی مطرح می‌شود که هنوز استفاده از اینترنت در یک ایستگاه ثابت، با کندی و مشکل روبه‌روست و استفاده از سرویس‌های مجازی به‌طور کافی به امری قابل اتکا تبدیل نشده است. تراکنش‌های مالی و بانکی با ترس و لرز انجام می‌شود و مردم هنوز روش‌های سنتی را به روش‌های الکترونیک ترجیح می‌دهند. این در حالی است که شرکت‌های بزرگ و بین‌المللی خدمات‌رسانی الکترونیک، از راه‌های نوینی برای عرضه خدمات خود استفاده می‌کنند‌. سرویس محاسبات ابری این شرکت‌ها خبر از استفاده همه جانبه مردم از اینترنت برای امور روزمره می‌دهد. دیگر مزایای اینترنت سریع را نشماریم که چطور باعث صرفه‌جویی در وقت و هزینه می‌شود و کارایی و کیفیت را بالا می‌برد. ‌ ‌

قدم اصلی برای رساندن ارتباطات الکترونیک به سطح وسیع مقبولیت در میان مردم، ارزان‌‌شدن اینترنت، یا به‌عبارت دیگر، دریافت پهنای باند بیشتر در ازای پرداخت کمتر هزینه است. این ارزانی خود باعث استفاده بیشتر مردم از آن خواهد شد. از طرف دیگر به‌دلیل بالارفتن سرعت تراکنش‌ها و مطمئن‌تر شدن فضای مجازی، نیازهای کاربران نیز متعاقبا بالا می‌رود و این امری طبیعی است. ‌ ‌

یکی از اصلی‌ترین شبکه‌های نسل سوم، جدا از بهبودهای سرویس مخابراتی، سرعت بالای انتقال داده آن‌هاست که قادر به تبادل اطلاعات تا ۳۸۴کیلوبیت برثانیه (برای نقاط متحرک) و از ۲مگابیت بر ثانیه برای نقاط ثابت هستند. این نرخ بالای انتقال اطلاعات، قطعا باعث آسان‌تر شدن زندگی در فضای مجازی خواهد شد. اما سوالی که مطرح می‌شود، این است که با محدودیتی که مسوولان برای کاربران حقیقی اینترنت قائل شده‌اند (حداکثر ۱۲۸کیلوبیت برثانیه) آیا اینترنت ‌G3‌ هم به‌همین سرنوشت دچار خواهد شد؟

اگر پاسخ به این سوال، که هنوز به‌طور قطع مطرح نشده است، مثبت باشد در این صورت نیازی به‌وجود شبکه‌های ‌G3‌ نخواهد بود. چرا که سرعت فعلی شبکه‌های ‌GPRS‌ هم در صورت تخصیص پهنای باند کافی، می‌تواند تا حدی که تعیین شده است بالا برود. اگر پاسخ به این سوال، منفی باشد، به‌نظر می‌رسد سیاست‌های اعمال محدودیت برای اینترنت‌های خانگی نیز تغییر کند. کمبود پهنای باند و اعمال محدودیت‌های حجمی برای کاربران خانگی از مهم‌ترین مشکلات اینترنت در کشور به‌شمار می‌روند که علی‌رغم قول مسوولان برای ارزانی، هنوز مشتری چیزی را لمس نکرده است.